พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค [1. สฬายตนสังยุต]
3. ตติยปัณณาสก์ 5. นวปุราณวรรค 3. ทุติยนิพพานสัปปายปฏิปทาสูตร
เห็นว่า มโนไม่เที่ยง เห็นว่า ธรรมารมณ์ไม่เที่ยง เห็นว่า มโนวิญญาณ
ไม่เที่ยง เห็นว่า มโนสัมผัสไม่เที่ยง เห็นว่า แม้ความเสวยอารมณ์ที่เป็นสุข
หรือทุกข์หรือมิใช่สุขมิใช่ทุกข์ที่เกิดขึ้นเพราะมโนสัมผัสเป็นปัจจัยก็ไม่เที่ยง
ปฏิปทาที่เป็นสัปปายะแก่นิพพานเป็นอย่างนี้แล
ปฐมนิพพานสัปปายปฏิปทาสูตรที่ 2 จบ
3. ทุติยนิพพานสัปปายปฏิปทาสูตร
ว่าด้วยปฏิปทาที่เป็นสัปปายะแก่นิพพาน สูตรที่ 2
[148] ภิกษุทั้งหลาย เราจักแสดงปฏิปทาที่เป็นสัปปายะแก่นิพพานแก่เธอ
ทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงฟัง ฯลฯ
ปฏิปทาที่เป็นสัปปายะแก่นิพพานนั้น เป็นอย่างไร
คือ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมเห็นว่า จักขุเป็นทุกข์ เห็นว่า รูปเป็น
ทุกข์ เห็นว่า จักขุวิญญาณเป็นทุกข์ เห็นว่า จักขุสัมผัสเป็นทุกข์ เห็นว่า
แม้ความเสวยอารมณ์ที่เป็นสุขหรือทุกข์หรือมิใช่สุขมิใช่ทุกข์ที่เกิดขึ้นเพราะจักขุ-
สัมผัสเป็นปัจจัยก็เป็นทุกข์ ฯลฯ
เห็นว่า ชิวหาเป็นทุกข์ ฯลฯ เห็นว่า มโนเป็นทุกข์ เห็นว่า ธรรมารมณ์
เป็นทุกข์ เห็นว่า มโนวิญญาณเป็นทุกข์ เห็นว่า มโนสัมผัสเป็นทุกข์ เห็นว่า
แม้ความเสวยอารมณ์ที่เป็นสุขหรือทุกข์หรือมิใช่สุขมิใช่ทุกข์ที่เกิดขึ้นเพราะ
มโนสัมผัสเป็นปัจจัยก็เป็นทุกข์
ภิกษุทั้งหลาย ปฏิปทาที่เป็นสัปปายะแก่นิพพานเป็นอย่างนี้แล
ทุติยนิพพานสัปปายปฏิปทาสูตรที่ 3 จบ
